خیلی دیرتر از آن است که بخواهم چیزی بنویسم. وقت وبلاگ‌نویسی نیست. اما نتوانستم تحمل کنم و نگویم که این نوا چه زیبا است. مرا یاد چیزی می‌اندازد. نمی‌دانم چه. شاید یاد هیچ‌چیز. شاید هم خیلی چیزها. اما می‌دانم با حس این روزهای‌ام سازگار است. دوست دارم اگر کس‌ای از ایران پرسید این نوا خود به خود در فضا طنین بیافکند و بعد من بگویم «ایران یک چنین چیزی است!». خب، متاسفانه ایران این نیست – اما گاهی دل‌ات می‌خواهد چیزها را جور دیگری نمایش دهی.
وبلاگ آیه‌های زمینی را تا به حال نخوانده‌ام اما قالب‌اش را دوست دارم، موسیقی‌اش را دوست دارم و فرم نوشتارش را نیز.
پ.ن: کس‌ای می‌داند آن نوا چیست؟!
ضدخاطرات 
بابا سولوژن هنوز که خیلی زوده home sick بشی! یه دو روز لا اقل دندون رو جیگر بذار!
هاها! (: این‌ها که از اون مدل نیست! شاید هم باشد. مطمئن نیستم.
salam
Iran Chizi nist joz vojood too va kesani mesle too ke mitonan nemone bashan.be zoodi motevaje mishi ke chizi az in ha kam nadari.mohem ine ke betoni neshon bedi ke ba vojode khali kambod ha ye Irani hamishe amadegi dare ke BASHE va vojodesh ra sabet kone. hamin ke to alan in ja hasti, yani ke to tavanayisho dashti .on chizi ke az amaghe vojet bar miyad baraye in jayi ha tarife ghate va mohkami khahad bood az IRAN va IRANI
hamishe ghavi bash va be vojodet khodet va dashtehat eftekhar kon
salam solo in avalin comente mane to webloget «Ayehaye zamini» ro didam bahal bood khob bashi ta bad.
(: