پرواز را به خاطر بسپار

پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردنی‌ست

تا دیروز فکر می‌کردم مغز

تا دیروز فکر می‌کردم مغز انسان دارای 1e10 نورون است ولی برحسب اتفاق در یک سایت معتبر دیدم که نوشته 1e12 سلول عصبی داریم. دیگه بدتر شد! یک چیزی این همه پردازش‌گر داشته باشد و کاری نکند که دیگر واویلاست! دقیقا چه خبر است آن تو؟ مگر چقدر سلول برای پردازش تصویر می‌خواهیم؟ مگر چقدر حافظه مصرف می‌شود؟ به نظرم بقیه‌اش برای این است که این موجود انسان‌نام بتواند بیاید و خودش را بسیار تحویل بگیرد. یعنی اصلا این تحویل گرفتن، خودش کلی کار است. دیگر چه کسی را می‌شناسی این همه خودش را تحویل بگیرد؟ در طی زمان (و نازمان) سه موجود وجود داشته‌اند با این ادعا: اوایل خدا بود،‌ فرشته‌ها بودند و شیطان. گرچه بعدا معلوم شد که فرشته‌ها بی‌خودی خودشان را تحویل گرفته بودند بعد از آن ماجرای کذایی اسم‌گذاری و … . بعد از آن بود که خدا بود و شیطان بود و ما آدم‌ها. جالبی‌اش این است که جدیدا انسان‌ها بقیه را زیاد جدی نمی‌گیرند و اصولا تنها موجود قابل تحویل‌گرفتنی‌ی دنیا را خودشان می‌دانند. البته خنده‌دارترش این است که آدم‌ها در این مورد توافق نظر ندارند و کم پیش می‌آید که از صفت عمومی‌ی «ما قابل تحویل‌گرفتنی‌ها» استفاده کنند و تنها از «من قابل تحویل‌گیری» استفاده می‌کنند. اگر این‌طور نبود که خیلی از مشکلات بشری حل می‌شد. دلیل دیگری این‌همه سلول لابد چیزی از جنس توهم است. ایجاد این‌ حجم عظیم خیالات و ناواقعیت‌ها، کم چیزی نیست – انسان مغرور خیالاتی!
آه! این شاهکار است … من به شخصه هیچ موجودی را نمی‌شناسم که تا به حال خیالاتی شده باشد (باز هم یک مورد فرشته‌ها بود که خیلی زود مشکل‌اش حل شد). مثلا یک گربه‌ی خیالاتی را تصور کن. می‌شود؟ نه! نمی‌شود! گربه‌ی خیالاتی، شاید تنها در سگ-گربه ممکن باشد و تام و جری. حالا اگر رعد و برقی در میان نباشد، خدای خیالاتی هم قابل تصور نیست. خدا و خیالات؟ امم! شاید … خدا یا خیالاتی‌ی خیالاتی است (و آن وقت نمی‌توان زیاد جدی‌اش گرفت چون زیاد جدی نخواهیم بود) یا غیرخیالاتی‌ی اساسی. حد وسطش نمی‌شود. اما انسان … امان! امان! انسان خیالاتی، طبیعی‌ترین ترکیب ممکن در دنیاست. اگر خیالاتی نبود، که مثل من دیشب و پریشب آن‌گونه خواب نمی‌دید. اگر خیالاتی نبود که مثل خواب‌های قبلی‌ام (مخصوصا این اواخر) دنیاهای عجیب و غریبی برای خودش نمی‌ساخت. انسان اگر خیالاتی نبود که مثل من دچار چنین توهمی نمی‌شد که معلوم نیست باید به خاطرش خوش‌حال باشم یا ناراحت.

چی فکر کردی آقا جان؟!

چی فکر کردی آقا جان؟! ربطی نداره؟ حالا وقتی گفتم ربطش رو، ببینم چی کار می‌کنی …

باید حرف‌ام را تصحیح کنم

باید حرف‌ام را تصحیح کنم …
مغز انسان انگار دارای حدود 1e12 سلول عصبی است و نه 1e10 که قبلا می‌گفتم. با این حساب،‌ اگر روند پیش‌رفت علم کند نشود باید تا سال 2017 دارای قدرت محاسباتی‌ی معادل آن باشیم و تا سال 2034 به صورت تجاری با قیمت ارزان آن قدرت محاسباتی را خرید و فروش کنیم. البته به نظرم این یک تخمین دست بالاست و حتی عددی مثل 2027 مربوطتر است. Kurzweil پیش‌بینی‌اش تا آن‌جا که یادم می‌آید 2029 است. گرچه واقعا این‌ها اهمیتی ندارد: چه 2020، چه 2040.

اگر دروغ باشی چه؟ مرا

اگر دروغ باشی چه؟
مرا ببخشا! من بیمار روانی‌ام! کاری‌ام هم نمی‌توانم بکنم تا وقتی نخواهم. دلیلی هم نمی‌بینم که بخواهم خودم را جور دیگری بکنم. چرا … تا به حال کرده‌ام ولی حس می‌کنم کم خودم را گول نزده‌ام. می‌دانی … معمولا کسی که می‌خواهد خودش را بکشد، انگیزه‌اش جلب توجه است. برای همین در اکثر موارد یا نمی‌خواهد خودش را بکشد یا این‌که اگر بداند که وقتی می‌میرد، جدا مرده است و نمی‌تواند لذت تاسف و وجدان‌درد را در صورت دیگران ببیند، خودش را نخواهد کشت. به این‌ها کاری ندارم. اما عده‌ای هم هستند که قصد مردن دارند چون از این دنیا خسته شده‌اند و نیستی را به آن هستی‌ی آن‌گونه‌شان ترجیح می‌دهند. خوب … خیلی سخت است. وحشتناک سخت است. نیستی … تن‌ام مور-مور می‌شود. به هر حال … موضوع این است که عقیده‌ی این‌ها را نمی‌توان تغییر داد مگر این‌که ثابت کنی در استدلال‌شان اشتباه می‌کنند (و چون اکثر آدم‌ها در استدلال‌شان اشتباه می‌کنند،‌ پس اگر باهوش باشی و آن‌ها هم منطقی، می‌توانی نظرشان را برگردانی). اما نمی‌توانی اصول‌شان را تغییر بدهی یا بخوای ازشان که به اصول بهتری در زندگی‌شان وفادار باشند. چون بهتر بودن که در این‌جا معادل چیزی است که به تو کمک می‌کند تا به اصل زنده‌بودن وفادار باشی، به خودی‌ی خود با دید آن‌ها نسبت به دنیا تناقض دارد. وقتی کسی دنیا را قبول نداشته باشد، پس نمی‌توانی او را مجاب به قبول چنین اصولی بکنی. خوش‌بختی برای او مفهومی ندارد چون ارزش حساب نمی‌شود‌ (گرچه قبول دارم که این تقسیم‌بندی‌ام مانع نیست). من نیز، شاید این‌گونه باشم. نه! برنامه‌ی خودکشی ندارم. در مورد روانی بودن‌ام گفتم. وقتی من به یک چیزهای اساسی‌ای شک کرده‌ام،‌ طبیعتا برگشتن از آن‌ها هم به این سادگی‌ها نیست. یا باید نشان‌ام داد که این وسط استدلال اشتباهی می‌کنم یا این‌که جوری گول‌ام زد تا مدتی در فضای این اصول فعلی نباشم. آن‌گاه، شاید از اصول دیگر لذت ببرم و بعد از مدتی آن‌ها را به عنوان اصول زندگی‌ام بپذیرم. آره! خوش‌بختانه انسان یک ماشین منطقی نیست چون می‌تواند یک سری اصل را ترجیح بدهد (ماشین منطقی‌ای را می‌شناسی که بتواند یک سری اصل را بر دیگری ترجیح بدهد؟) و این ترجیح دادن‌اش،‌ یک فرآیند الکی است. آی! اعتراض دارم. الکی نیست. طبق تعریف‌های قبلی‌ام یا حقیقی‌ست یا طبیعی. نمی‌دانم. شاید بعضی اصل‌ها حقیقت باشند یا شاید هم بعضی اصل‌ها طبیعی باشند. نمی‌دانم. وقتی به این‌ها فکر می‌کنم،‌ می‌خواهم سرم را بکوبم به مانیتور. عقده‌ای شده‌ام از دست این‌ها. تا وقتی حل‌شان نکنم، هیچ حرف دیگری نمی‌توانم بزنم. یا بهتر بگویم: حرف باارزشی نمی‌توانم بگویم. تصحیح می‌کنم: باارزش بودن به خودی‌ی خود بی‌مفهوم است. گرچه ارزش ممکن است واقعی، حقیقی یا طبیعی باشد. آن‌گاه،‌ شاید مجبور باشم بگویم من هیچ حرف حقیقی‌ای نمی‌توانم بزنم ولی می‌توانم حرف‌هایی با ارزش‌ طبیعی بزنم. گیج‌ات کردم؟ آره! هیچ توضیحی برای‌ات نداده‌ام تا به حال در این مورد. لعنت به این وضع! حالا دوباره می‌رسم به سوال اول‌ام: چرا باید دروغ نباشی؟ اگر دروغ نباشی،‌ می‌توانی مرا نجات دهی؟ شاید، شاید نجات از این‌ها نه در طی یک فرآیند حقیقت‌جویانه که در طی فرآیندی طبیعی رخ دهد. دیدن، طبیعی‌ست. شاید بتوانی چیزهای جدیدی به من نشان بدهی.

هاه! هاهاهاها! هوهو! هاهاه! تلپ

هاه! هاهاهاها! هوهو! هاهاه! تلپ …

تعلیم آدم‌ها بسیار جالب است.

تعلیم آدم‌ها بسیار جالب است. حس می‌کنم تا حدی می‌فهمم‌اش ولی نه آن‌قدر کامل که راضی باشم. مشکل –همان‌طور که گفتم- در این است که این نیمه‌فهمیدن‌اش بسیار اذیت‌ام می‌کند. فکر کنم در باتلاقی گیر کرده‌ام که راه نجات‌اش یا کاملا غرق آب شدن آن‌جاست تا بتوانم شنا کنم یا خشک شدن‌اش. وضعیت‌های میانی مرا به کشتن می‌دهد. به هر حال …
یادگیری انسان‌ها بسیار پیچیده است. تاکید بسیار زیادی بر اطلاعات زبانی دارد. انسان ترجیح می‌دهد تفسیر یک واقعه مشاهده‌پذیر را بشنود تا این‌که خودش آن را تحلیل کند. بهتر بگویم،‌ فهم انسان‌ای پدیده‌ی بسیار پیچیده‌ایست که سعی می‌کند تا حد ممکن از منابع مختلف (و گوناگون از نظر جنس) اطلاعات کسب کند. بعضی از این منابع، به خودی‌ی خود دست اول نیستند. مثلا توصیف یک فرآیند به وسیله یک متن (چه گفته شود و چه خوانده شود) وقتی امکان در محیط قرار گرفتن وجود داشته باشد،‌ منبع دست اولی نیست ولی می‌توان از آن استفاده کرد برای تغییر تعبیر شخص از یک واقعه یا مفهوم.
مثال خیلی دم دست‌ام: در یک ساختار مدیریتی، مدیری که تبلیغ مناسب بیش‌تری برای خودش بکند، می‌تواند دارای وجهه‌ی بهتری در نظر مردم باشد تا دیگری‌ای که واقعا بهتر کار کرده است. لازم نیست دروغی این وسط گفته شود. کافی‌ست اطلاعات درست، با احتمال‌های متفاوتی بیان شوند و هم‌چنین به گونه‌ای دیگر،‌ ارزش‌گذاری‌ی بهتری روی آن رفتارهای دارای احتمال بیش‌تر شود. مثال‌اش این‌که، در مرحله‌ی اول روی یک سری کارها بیش‌تر تاکید شود (و این الزاما به این معنا نیست که تنها خوب‌ها گفته شود و بدها بیان نشود، می‌توان بعضی از خوب‌ها را بیش‌تر گفت) و بعد این‌که از سمتی کاملا متفاوت، بعضی از کارها مهم‌تر، سخت‌تر و بااهمیت‌تر (مهم و بااهمیت چه فرقی با هم دارند؟) جلوه داده شود. این پدیده را خیلی می‌بینیم ولی چندان توجه‌ای به‌اش نمی‌کنیم. بعضی وقت‌ها راه حل رفع چنین چیزی را «بررسی همه جانبه مساله» می‌نامند در حالی که درست‌ترش این است: «یافتن تابع توزیع احتمالی معکوس تاکید‌ها یا واتاکیدسازی گزاره‌های زبانی«. اسم‌اش سنگین آمد؟ خوب! واقعا مهم نیست. هر چه تو دوست داری به آن بگو، من قبول‌ات دارم (گرچه باید اعتراف کنم که در نوشتن این بخش تنها به تو فکر نمی‌کردم و بهتر بگویم، بیش‌تر به کسی –یا واقعه‌ای- فکر می‌کردم که به دلیل عدم القای خوب بودن‌ام،‌ جدا باورش شده که بد هستم!).

گاهی حس می‌کنم خیلی می‌فهمم.

گاهی حس می‌کنم خیلی می‌فهمم. گاهی حس می‌کنم در پدیده‌های اطراف‌ام چیزهایی را می‌بینم که همین‌طوری به چشم نمی‌آیند. سادگی‌های بنیادی را در آن‌ها می‌بینم، روابطی ساده که تبدیل به پدیده‌ای به ظاهر پیچیده می‌شوند. گاه حس می‌کنم به تحلیل‌هایی رسیده‌ام که باعث آگاهی‌ی عمیقی می‌شود ولی آن‌گاه است که ناگهان دوباره در دره سقوط می‌کنم. شاید فقط یک وجب، یک وجب لازم داشته باشیم تا رسیدن به پاسخ، ولی قبل از آن بهتر است سکوت اختیار کرد- خفه شد! دنیا آن‌قدر دور و ناشناخته برای‌ام می‌نماید که این آگاهی‌های مختصرم را به حساب نمی‌آورم. تا وقتی این‌ها متحد و سازگار نشده‌اند حق پذیرفتن‌شان را ندارم.

شب … روز … شب

شب … روز … شب … روز … شب … روز …

What we cannot speak about

What we cannot speak about we must pass over in silence (Tractacus,Wittgenstein)
آره! آخرش همینه! همینه! همینه! باید ساکت شد وقتی چیزی نمی‌تونی بگی … حالا چی می‌گی؟ بازم حرف می‌تونیم بزنیم؟ من خفه شدم! من خفه شدم به طور کامل! زورم نمی‌رسه جز چرندیات ببافم. هر چی دست و پا می‌زنم از این بیرون نمی‌آم، گیر افتادم. لعنت به این مینیمم محلی‌!

کاش می‌بودی وقتی رنگ‌ها را

کاش می‌بودی
وقتی رنگ‌ها را پرپر می‌کردم
و سیاه را می‌گذاشتم بماند و
سیاه را.
کاش می‌دیدی
سنگینی سنگ‌ها بر دوش‌ام آن‌قدر آرام گرفته است
که گویی سیزیف شده‌ام و
نمی‌فهمم که به کجا پیش می‌روم
و کاش می‌بودی
تا مرا می‌دیدی
هنگامی که بوسه‌ای را تمنا می‌کردم برای بیدار شدن
و هیچ‌گاه بیدار نشدن‌ام را.

من دارم نتیجه دو سال

من دارم نتیجه دو سال زحمت‌ام را مستقیم به سطل آشغال می‌اندازم؟!
همینه؟!
یا این‌که دارم یک غلط دیگه می‌کنم؟

زن وارد خانه می‌شود. مرد

زن وارد خانه می‌شود. مرد در خانه است. مرد لباس می‌پوشد و از خانه بیرون می‌زند.

راستی این هم اولین نمونه

راستی این هم اولین نمونه از سری داستان‌های‌ام! اممم … نه! تا به حال فقط دو، سه نفر خواند‌ه‌اند. تقریبا جدیده: اسفند نوشتم‌اش. اسم‌اش دلهره است. بخوانیدش!

احساس نوعی شناور بودن می‌کنم.

احساس نوعی شناور بودن می‌کنم. نگفته بودم؟ نه انگار. جدید نیست. حداقل یک ماه پیش به رکسانا گفته بودم. مثال‌ام دو صفحه‌ای هستند که نسبت به هم شناورند و هیچ کنش محکمی برای پایداری نسبی‌شان ندارند. یا شاید هم قایق که به ساحل نزدیک شده است و در کنار اسکله در آب شناور است ولی با هیچ طنابی به چیز دیگری متصل نیست. یکی از این صفحه‌ها من هستم و دیگری دنیای اطراف‌ام هست. ارتباط‌های من نیز،‌ آن کنش‌هایی هستند که بسیار ناپایدار -و با کمی بی‌انصافی- سطحی هستند. بی‌انصافی از آن‌جا که شاید اصولا نشود کار دیگری کرد. یعنی شاید یک رابطه بیش از یک حدی عمق پیدا نمی‌کند و رابطه‌های من هم چندان از نظر عمق بد نباشند، ولی رابطه‌های انسانی به طور کلی این‌گونه باشند.

خوبه که هنوز می‌تونم عاشق

خوبه که هنوز می‌تونم عاشق بشم!

آآآآآآآمممممممم!!!!! یک نفس عمیق …

آآآآآآآمممممممم!!!!!
یک نفس عمیق …
خمیازه‌ای طــــــــــــــــولانی …
آره!‌آره!
خیلی وقته!
نه! خداحافظی که نکرده بودم، کرده بودم؟
چی؟
نه بابا! این چه حرفیه؟ قهر کرده بودم؟ نه! نه!
خوب، شاید … شاید … می‌شود گفت. اما نه دقیقا …
چی؟ دل‌تان تنگ شده بود از نفهمیدن‌ها؟ من هم! ولی به هر حال نمی‌شد که همین‌طوری پاشی و بیایی بنویسی وقتی دلیلی نداری برای نوشتن. نه! خوب … واقعا دلیل می‌خواهد، این را قبول کن. اوووه! ممنون! کی گفته آدم‌های خوب دیگه پیدا نمی‌شن؟! آره! شوخی کردن!

من، خیلی وقت است که این‌جا ننوشته‌ام. 3 ماهی می‌شود. 2 ماهی هم هست که این سایت را گرفته‌ام،‌ ولی باز دست و دل‌ام نمی‌رفت برای نوشتن. اما حالا، خوب، همه چیز فرق کرده است. نه! دیگر گمان‌ام عاشق وبلاگ نوشتن نباشم، جور دیگری آن را می‌بینم ولی خواهم نوشت. ممکن است این‌کار جاذبه‌های جدیدی برای‌ام داشته باشد. مخصوصا این بخش‌های دیگری که کنار وبلاگ‌ام قرار داده‌ام (و خواهم داد). حتی می‌شود گفت که وبلاگ در کنار آن‌هاست: گذشت زمان مشخص می‌کند.
این‌طوری‌ست شرایط فعلی‌ من یا بهتر بگویم، دوست دارم این‌طوری باشد:
این سایت، محلی باشد برای انتشار تحت وب نوشته‌های‌ام و این وبلاگ محلی است برای روزانه در جریان من –خالق آثار- قرار گرفتن. پرمدعایی‌ست؟! باشد! چه کنم؟!

قبل از ادامه باید بگویم که خواسته‌ام یک مقدار بیش‌تر با من آشنا شوی. برای همین حتما یک نگاهی به «من کیستم؟» بینداز – حتی تویی که مرا هر روز می‌بینی، شاید لازم باشد دیشب‌ مرا بازخوانی کنی (آخر دیشب آن متن را نوشتن و توضیح داده‌ام که …).

خوب … امممم … اوهوم …. آره! روانی … دل‌ام واقعا تنگ شده بود! همین!